In the middle of nowhere… staat een huisje

Vandaag rijden we naar de Jatiluwih rijstvelden, maar we hebben nog steeds geen plaats gevonden waar we zouden slapen, dus we blijven zoeken  op internet. Na even twijfelen nog geraken we er uit, we boeken een huisje in the middle  of nowhere. Er zou een keukentje zijn, WiFi, en je geraakt er met de auto. Oef eind goed al goed! We kunnen gerust  gaan ontbijten. Maar wat jeukt er toch? … We staan allebei vol muggenbeten. Waar hebben we die weer opgescharreld,haha. Nyoman is weer stipt op tijd om ons op te pikken. Onze eerste stop is aan de Handara gate, dit is een leuke fotospot van een tempelpoort en tevens ook de ingang van een golfbaan. Het mooie hieraan is, is dat er een weg loopt voor zover je kan zien, en aan beide zijde van de weg een mooi groene setting.

Er staat een klein groepje toeristen te wachten om ook foto’s te maken. Er is enkel een probleempje dat je soms even moet wachten voor een foto te kunnen bemachtigen waar geen rijdende auto op de achtergrond komt gereden want dat verpest natuurlijk de foto. Maar het lukt ons aardig, er staat ook een fotograaf. En met een handigheidje kan hij foto’s maken waarbij je de handara gate in spiegelbeeld ook onderaan de foto ziet. Als het ware een luchtspiegeling, al lukt dit niet altijd. Daarna rijden we naar de Ulun Danu Bratan tempel. Dit is hoogst waarschijnlijk de meest gefotografeerde tempel van Bali. Je ziet hem op de covers van de meeste reisbrochures van Bali staan. Deze tempel ligt in het Bratan meer. Er is ook een zeer mooie tuin aangelegd. Zeer kleurrijke plaats hier. Het is ook een zonnige dag, en het is er best druk als je de vergelijking maakt met andere bezienswaardigheden. Na het bezoek aan de tempel rijden we verder richting rijstvelden. Onderweg stoppen we nog in een zeer lokale supermarkt waar we noodels kopen zodat we deze vanavond kunnen klaar maken. Een half uurtje later stoppen we om te eten bij de rijstvelden, en je raadt het nooit maar hier hebben ze Cola zero. Na 5 dagen kan Molleke nog eens iets anders drinken dan water, we kopen ook nog wat blikjes van het restaurant om mee te nemen. We lunchen op een mooie plaats met zicht op de uitgestrekte rijstterrassen. Het is wel al in de vroege namiddag. Na de laattijdige lunch rijden we verder langs een hobbelige weg en is het te hopen dat we geen tegenliggers tegen komen want het kronkelende weggetje is zo smal. Dan slaan we ergens af waar het weggetje weliswaar nog smaller wordt en totaal off-road wordt. Waar zijn we nu weer beland. Uiteindelijk vinden we onze verblijfplaats ten midden van al dat weelderige groene landschap. Het huisje lijkt echter wel verlaten en er is niemand te bespeuren. We wandelen een beetje verder en roepen steeds harder en harder “helloooooo, HELLLLOOO??” Niemand te bespeuren, het zal toch niet waar zijn zeker,… we zien een grote bamboe buis en nog een kleinere bamboestok. Het blijkt als een soort bel te moeten dienen als je hard met de kleine stok op de bamboe klopt. Je moet het maar weten, haha… er komen 3 jongens aangelopen die onze bagage naar het huisje dragen dat enkele meters lager gelegen is. We volgen de jongens en het is inderdaad een verlaten huisje, wel zeer gezellig maar niet al te proper. Maar je moet niet al te nauw kijken, het uitzicht dat je hier krijgt maakt dat ruimschoots goed. Alleen valt ons op dat er geen kookfornuis is. We zeggen dat we speciaal naar hier zijn gekomen omdat we dan onze noodels konden bereiden. In no time zorgen ze voor een kookfornuis. We laten al onze spullen en koffers gewoon achter en gaan eerst een wandelingetje maken door de rijstvelden. Er loopt een klein weggetje dat we volgen door het heuvelachtige landschap. Zo af en toe komen we een rijstboer tegen die knikkend en begroeting maakt. Waarschijnlijk komen hier zelden of nooit toeristen voorbij gewandeld. Wanneer we terug bij ons huisje aankomen krijgen we een welkomstdrankje aangeboden door de vriendelijke gastvrouw. Ze verstaat geen Engels dus onze conversatie zal met handen en voeten moeten gebeuren. De jongens die onze koffers naar ons huisje hadden gebracht zijn haar zonen hoogst waarschijnlijk. Ze geeft  ook haar gsm nummer zodat we haar via whatsap kunnen bereiken moesten er problemen zijn. Het begint donker te worden, we moeten ook wederom nog een hotelletje boeken voor de dag erna. We zullen terug in Ubud zijn om te overnachten dan. Maar eerst gaan we nog noodels kokkerellen. We hebben verschillende zakjes gekocht met steeds een andere smaak en pikantheidsgraad. De meest pikante zijn zelfs bijna niet te eten, zo pikant en gelukkig had ik er ook niet het hele zakje kruiden onder gedaan. Na het eten wilden we douchen maar er was geen water, er sputterde in begin wel water uit de douche maar dit stopte al na enkele seconden. Ook in de keuken kwam er geen water uit de kraan. Dat hadden we eerder nog niet gemerkt omdat we voor de noodels te bereiden water uit flessen hadden gebruikt. Gelukkig hadden we de gsm nummer gekregen van die vrouw. We stuurde haar dat we geen water hadden. Ze stuurde meermaals sorry terug en zou proberen het probleem op te lossen. We konden haar berichtjes vertalen via Google translate. Het ongemak zou een half uurtje duren. Ondertussen vonden we ook nog een hotelletje vlakbij het centrum in Ubud. Even later was het probleem met het water ook opgelost. Je ziet aan alles dat hier lang geleden niemand heeft gelogeerd.  We genieten ‘s avonds nog wat na en besluiten te gaan slapen want het is toch weeral weer middernacht.