West Nusa Penida

Na een slechte nachtrust in dit goedkope hotelletje waarvan de airco niet werkte, er zo goed als geen water uit de kraan kwam, de electriciteit uit viel wanneer je een haardroger gebruikt en de bedden niet optimaal liggen, werden we terug opgehaald door dezelfde jongen als gisteren. Vandaag stond de west kust van Nusa Penida op ons draaiboek. Onze eerste stop was aan Angel’s  Billabong. Angel’s Billabong is soort van natuurlijke infinity pool, ingeklemd door de kenmerkende kliffen en gevuld met water door hoogtij. De golven stuwen met een enorme kracht tegen de metershoge kliffen kliffen en zorgen voor een waar natuurfenomeen. Het opspattend water van die golven wordt opgevangen in een natuurlijk basin. Wanneer de zee minder wild is kan je op eigen risico zwemmen in dit basin, maar dat is alleen voor echte waaghalzen. Het volgende fraaie uitzicht is broken beach. Dit is een natuurlijke brug over het turquoise kleurige water van de zee. Wederom weer een schitterend uitzicht. En dan moest nog kelingking beach komen, dit is een klein strand dat wordt omhuld door een enorme rotsformatie waarvan de vorm lijkt op het hoofd van een T -REX. Om op het strand te kunnen komen moet je wel een klein uurtje naar beneden hiken over niet al te best aangelegd wandelpad. Wij bekijken het strand wel vanaf boven. Het is ook weer veel te warm om zware inspanningen te doen. Deze plaats is ook weer waanzinnig mooi, puur natuur. Na kelingking beach reden we verder naar crystal bay beach.  Om hier te geraken rijden we over een van de meest hobbelige zandwegen waar we ooit over hebben gereden. Molleke werd zo misselijk als een krab. Wanneer we na deze ellendige weg het strand bereiken, trotseren we weer de hitte. Wetende dat je uit een koele auto stapt waar de airconditioning op volle toeren draait. Die man met de spreekwoordelijke hamer stond daar om het hoekje te wachten. Onze gids blijft aan de auto achter. We wandelen richting een stukje schaduw aan het einde van het strand achter de rotsen. Tussen deze rotsen zijn plassen te bespeuren van het achtergebleven zeewater wanneer het terug eb wordt. In deze plassen zwemmen dan ook vissen en zijn er ook levende schelpen en vele krabben te bespeuren. Ik kijk de ogen weer uit mijn kop, ondertussen zit Molleke op het zand te kokhalzen. Ik had het natuurlijk weer niet door dat ze zo slecht was. Ze riep me, en toen ik haar zag zitten was ik natuurlijk snel ter hulp. Ik kocht een flesje ijskoud water en goot het in haar nek, dit trucje hadden we ooit in Gambia geleerd. Ze bekwam er weer even van, maar jammer was deze beterschap van korte duur. Onze gids zag ook dat ze niet in haar element was en vroeg of hij naar het hospitaal moest rijden. We gingen nog even aan zien, en legde haar even in de auto met de airco op volle kracht. Onze gids vroeg of we niet beter de eerst volgende boot naar Bali terug konden nemen in plaats van de laatste boot om half vijf. Dit was inderdaad beter dus we reden meteen door naar de haven en konden de boot vroeger nemen. Het was laagtij dus de boten konden niet ver richting strand aanmeren. Er zat niks anders op dan eerst met een klein bootje richting de speedboot te varen. Dus we moesten weer onze schoenen uit doen en onze short hoog opkrullen zodat ook deze niet al te nat werd. Ondertussen werd het weer zwart voor Molleke haar ogen en we besloten nog even te wachten zodat we als laatste konden instappen. Je weet wel, als je nog een half uur moet liggen dobberen alvorens de boot vertrekt vooraleer de laatste passagiers instappen. Wanneer wij dan als laatste instappen en met het kleine bootje de speedboot bereiken komen we tot de conclusie dat de crew een telfout had gemaakt en wij niet meer mee konden. Met als gevolg dat we inderdaad nog een een uur liggen dobberen alvorens de volgende boot vertrekt. Shit happens of de wet van Murphy, zo kan je het ook noemen. Wanneer we terug in Sanur aankomen met de speedboot is het ondertussen al donker. Om terug aan land te geraken moesten we weer met het water tot aan onze heup door de zee stappen. Nyoman stond ons op te wachten en bracht ons naar ons volgende hotel in Jimbaran. Molleke was nog steeds wat ziekjes en we gingen meteen naar de kamer. Hopelijk een goede nachtrust en morgen weer genezen. Toi toi en slaapwel