Bewogen dagen...

Na wederom een vroeg ontbijt in Puno, stonden we te wachten op het busje dat ons zou mee nemen naar el lago de titikaka of beter gezegd het titikakameer. Dit is het hoogst gelegen bevaarbare meer in de hele wereld met een hoogte van 3800 meter boven zeeniveau. Dit meer ligt verspreid tussen Peru en Bolivië, en is gigantisch groot. Het busje was mooi op tijd, en in het busje zat nog een koppel uit Wetteren. Hij was Belg en zij was een Poolse. Na een korte kennismaking reden we naar het meer, waar we de boot moesten nemen. Deze boot zou ons meenemen naar de Uros eilandjes die zich op het meer bevonden. Een groep van een 60 tal kleine eilandjes. Op deze eilandjes wonen de Uros indianen, een Peruaanse stam die zich generatie na generatie stand heeft te weten houden op de eilandjes. De eilandjes hebben ze helemaal zelf gemaakt uit een grote hoeveelheid riet. Ze zijn voortdurend in de weer om deze eilandjes te laten bestaan want de onderste laag riet rot steeds weg dus moeten ze telkens een nieuwe laag aanbrengen. De huisjes op de eilandjes zijn ook gemaakt van riet, zoals ook de meubeltjes. We kregen een mooie uitleg over hoe dit allemaal te werk gaat. Het gebeurt ook soms dat een familie die op hetzelfde eilandje woont ruzie krijgt, de oplossing dan is gewoon het eilandje in 2 zagen. Na deze uitleg zijn we op een bootje gestapt wat ook helemaal van riet was gemaakt, en een boottochtje gemaakt over het meer. We hebben ook even mogen roeien. Na deze leuke ontmoeting met de stam zijn we terug op de grotere boot gestapt die ons naar het eiland Amantani zou brengen in 3 uurs varen. Op dit eiland zouden we ook overnachten bij een gastgezin, spannend. We stapten van boord en daar stonden ze ons al op te wachten, in prachtige klederdracht trouwens. Er stond een klein dametje tussen, denk dat ze net een meter groot was. Ik hoopte al stiekem dat wij bij haar mochten gaan slapen want zij viel ons het meest op. De gids van onze boot riep de namen af, en het eerste koppel dat ze af riepen was het koppel uit Wetteren, en ja hoor het kleine dametje werd aan hen toegewezen. Jammer dacht ik, maar goed de volgende was aan de beurt, en daarna weer de volgende, uiteindelijk stonden er nog 3 koppels waaronder wij en nog 3 gastgezinnen. 2 vrouwen en 1 man.  Toen riep de gids onze namen af, we werden toegewezen aan de man. Hij nam ons mee naar zijn huis. Onderweg vroeg ik of hij een vrouw en kinderen had, hij had een vrouw en  1 zoontje van 11 jaar. Na een klein wandelingeske kwamen we aan bij zijn casa. Hier is het zei de man. Een zeer primitieve woning natuurlijk, maar goed we zijn wel wat gewoon, en het is eens iets anders dan in al die luxe te leven. Zijn vrouw was bezig met het middagmaal voor te bereiden voor ons, quinoasoep met aardappelen, rijst met gebakken kaas, 2 schijfjes tomaat en een paar plakjes komkommer. We konden al meteen aan tafel, de soep was best wel lekker als je ze wat op smaak brengt. De hoofdschotel was maar droogskes, en de kaas was echt niet lekker. Ik had toch zogoed als alles opgegeten, bij molleke was het natuurlijk een ander verhaal, haha een bordje droge rijst. Na het middagmaal hebben we de afwas gedaan voor hun. Met koud water trouwens. Later in de namiddag moesten we verzamelen op een plein op het eiland waar de gids iedereen zou opwachten. We gingen een wandeling maken naar de top van het eiland, miljaar seg wat een stevige klim! De hoogte was weer de boosdoener van dienst, 4500 meter boven de zeespiegel. Ieder van ons mocht het op zijn eigen tempo doen. Na een uurke klimmen waren we boven aangekomen, schitterend uitzicht op het meer en een mooie zonsondergang! Nu naar beneden, je denkt dat valt wel mee, maar toch je gebruikt andere spieren en je moet je steeds tegenhouden dus ook best vermoeiend, het was ondertussen ook al donker geworden. Ons gastgezin stond ons weer op te wachten, en ja hoor ze hadden weer een maaltijd voor ons klaar gemaakt. Quinoasoep, de overschot van smiddags , en patatten met zoete patatten en rijst met wat worteltjes. Echt honger had ik niet, en molleke at gewoon weer een bord droge rijst. Ons gastgezin was echt wel smakelijk aan het eten. We besloten om terug te helpen met de afwas. We hadden ook onze polaroid camera mee genomen, en we lieten dit zien. Zo mochten op de foto en in een half minuutje was de foto klaar. Ze waren enorm blij want ze hadden maar 1 foto van hun gezinnetje, en die foto was al enkele jaren geleden. Na wat verder kennis te hebben gemaakt, hadden al de gastgezinnen een disco avond georganiseerd. We kregen de gepaste outfit aan voor naar de disco te gaan. Denk niet aan zo een disco zoals bij ons, het was gewoon een zaaltje met in het midden 1 lamp aan het plafond. De bar was gewoon een tafel waar 10 flesjes bier, evenveel cola en een paar flessen water op stonden. En de muziek werd verzorgt door een lokaal groepje dat wat klassiekers kwam spelen zoals el condor pasa en quantanamera ... wij zagen er in ieder geval echt Peruaans uit, ik een poncho en zo een kleurrijke muts, en molleke een typisch kleed wat vrij strak zat en best warm was. Er was niet zo veel volk in de disco omdat het onweerde, bliksem en hagel. Maar het volk dat er was amuseerde zich wel, er werd lekker gedanst op de toch wel aanstekelijke muziek. Maar na 1 danske ben je wel stikkapot hoor. We besluiten om het toch niet al te laat te maken en gaan tegen half 11 terug naar het huisje. Onze schoenen zaten helemaal onder het slijk van door de onverharde paadjes te lopen. Maar dat was geen enkel probleem om zo binnen te komen, in het huisje was denk het laatste jaar toch niet gekuist, haha. We kruipen onder we wol, alleeja 5 dekens hadden ze ons gegeven. Dat was best nodig want het was ijskoud, en verwarming kennen ze niet. Ik was ziek geworden, hevige diaree, de details zal ik maar besparen. We moesten opstaan om half 6, Nestor, de papa van het gezin stond al pannenkoeken te bakken voor ons. Ik zei no tengo hambre, dat ik niet veel honger had. Ik had barstende hoofdpijn, voelde me niet erg lekker maar het ging nog wel. We namen afscheid van ons gastgezin, Nestor bracht ons terug naar de boot. De boot zou nu een tussenstop maken op het eiland taquille, waar we weer een serieuze klim moesten doen, ik had nog steeds diaree, en had geen medicatie bij. Het koppel uit Wetteren bood me een Imodium aan. Rond de middag kregen we een lunch, maar mijn hoofd stond niet echt op eten. Ik at enkel soep, weeral quinoasoep. Molleke koos voor de omelet met rijst, vreemde eetgewoontes hier op het eiland hoor. Na de lunch terug de boot op, we gingen buiten zitten achteraan op de boot in het zonnetje. Na 3 uurs varen kwamen we aan in Puno, Molleke liep al een stukje voorop, ik kon niet zo goed volgen want voelde me niet zo lekker en we moesten op tijd de bus nemen naar ons hotel. Na veel blazen, puffen en hijgen kwam ik ook aan bij de bus. Eenmaal bij het hotel hadden de werknemers van het hotel onze bagage al op de kamer staan, en hij zei om vriendelijk te volgen naar onze nieuwe kamer op de 4 de verdieping. Een lift heeft het hotel jammer genoeg niet dus trappen doen. We kregen de suite, een aparte living met 2 zetels, open haard, leeshoekje, en in de badkamer een jacuzzi. Die zou me goed doen dacht ik, jammer dat er geen warm water was. We moesten nog avondeten, dus besloten we om maar eerst te gaan zodat we op tijd konden slapen. Na het eten nog even in de supermarkt geweest voor wat droge koekjes te kopen en een potje nescafé. Eenmaal terug in het hotel toch nog eens gezien of er warm water was. Gelukkig was er warm water en heb ik nog even kunnen opwarmen in de jacuzzi want ik had het al heel de avond koud. Daarna gaan slapen, maar deze nacht was echt onrustig want ik trilde over heel mijn lijf en had het koud.een droge mond, en weer barstende hoofdpijn. Gelukkig heeft mijn molleke weer voor medicatie gezorgd. Toch nog even kunnen slapen daarna maar ik zat ook heel de tijd te denken aan de lange busrit van Puno naar Cuzco voor de dag erop. Toen ik wakker werd toch heel duizelig, en futloos. We moesten om 5 uur op staan, want om 6 uur kwam de taxi ons halen, om ons naar het busstation te brengen. Deze bus brengt ons naar Cuzco in 10 uurs, gelukkig stopt de bus 6 keer voor bezoekjes te brengen aan musea, kerkjes, en marktjes. Onderweg bij de eerste stop hebben we medicatie gekocht van hier, tegen hoogziekte met allemaal natuurlijke producten in, ook weer die coca en muña, muña is een plant die hier in de bergen groeit en bevat oxygen. In de bus heb ik dan meteen maar een pilletje ingenomen. Enige tijd later voelde ik me toch al een stuk beter. Nu zijn we in Cuzco. Morgen uitstap naar de secret valley. Slaapwel en ik hoop op een rustige nacht zonder kakkerij en zonder hoofdpijn!