Een heerlijke rustdag

Heerlijk geslapen in het grote bed, echt wat een joekel! En uitgeslapen ook naar onze normen ( 7.00 uur ) Vandaag een rustdag, de eerste keer. Alles op het gemakske doen, dus we namen onze tijd voor het ontbijt. Een koffieke en een chocomelkske meer gedronken dan gewoonlijk, relaxed in el gardín van ons hotel of beter gezegd villa! Met een licht schijnend zonneke op onze huid, wel nog een trui aan gedaan hoor. De vogeltjes die liedjes zingen, de biekes die de bloempjes bestuiven, en de vlinders die rond onze oren fladderden, en onze waakhond die steeds aanwezig was. Een herdershond, deze ligt steeds voor de deur van onze villa, ze luistert naar de naam Kia. Na het ontbijt dus het vorige verhaal opt gemakske geschreven in open lucht op de iPad, en Molleke ondertussen wat foto's op de blog zetten met de iphone. We zaten misschien nog maar een uurke of 2 int zeteltje en het begon al... den dag ga lang duren zo,... wa kunnen we nog doen? .... ja wie dat ons kent weet dat niks doen niet in onze woordenboek staat, dus het was dringend tijd voor actie! Even bij de receptie gaan horen wat we konden doen, en er waren wel wat opties. Soort van dierentuin, alpaca boerderij , yogasessie in de tuin , musea bezoeken, ... even denken. De dierentuin dat zou het worden, wel geen gewone dierentuin als bij ons natuurlijk want dieren zouden niet overleven op deze hoogte. Maar er zouden ara's , condors , toekans, Andes poema, beer, wat lama's, vicuñas, alpaca's en dat soort dieren zitten. De inkom zou 10 soles per persoon zijn, das nog geen 3 euro. Eén klein detail,... de taxi zou 170 soles kosten heen en terug. Toch nog even nadenken zeiden we, maar toen kwam ineens weer een schitterende ingeving. Als we nu eens gewoon local reizen naar die soort van dierentuin, openbaar vervoer nemen. De vriendelijke dame van de receptie hielp ons heel goed, ze schreef op papier de naam van de plaats waar we moesten afstappen, welke richting we de bus moesten nemen en waar het busstation was. Kon niet mis gaan! We pakten onze rugzak mee en onze vrije dag viel weeral in het water. We waren nog maar net aan de poort van de villa en het begon al, " ik denk da'k men insuline nie bij heb " ... Haha, ok terug naar de kamer. Stillekes de sleutel in het sleutelgat en geen lawaai maken. Ahnee natuurlijk niet, we konden onze waakhond toch niet wakker maken! Er overheen stappen dan maar en stillekes terug weg. Braaf beestje! Nu een wandelingeske naar de bushalte, 20 minuutjes. Er stonden tamelijk veel busjes, grote, kleine, kapotte, minder hard kapotte. Pfff en nu, welke moeten we nemen want het is niet zoals bij ons hoor met nummers. Alle bussen staan gewoon waar er nog plaats vrij is. Dan maar gewoon even iemand aanspreken, zo moeilijk is dat toch helemaal niet. Het plaatsje waar we moesten zijn was "santuario de cochawasi"  en de richting was naar Pisac. We vonden relatief gemakkelijk de juiste bus, we zouden instappen. Billetes por favor? Ahja, de kaartjes nog kopen... 3 soles per persoon. Haha 6 soles en met de taxi zou het 150 heen en terug zijn. Afzetters! Weeral wat uitgespaard en het avontuur krijgen we er gratis bij! We stapten de bus in, een tamelijke kapotte bus! Op de bus stapten dus enkel maar lokale mensen op, of mensen met kippen bij, of mensen met een kartonnen doos vol kuikens bij, of mensen met 30 kg groenten en fruit, dat moest dan op het dak van de bus vast gemaakt worden. Een schoon zicht hoor, een bus vol kleurrijke peruanen, kippen, kuikens, het dak vol bezaait met groenten, rijst en god mag weten wat, en 2 turnhouters! Ok vamos, we waren nog geen 100 meter, zelfs de parking nog niet af en de bus viel al in panne. Na wat RRRRrrrrRRRR RRRRRrrrr en wat andere geluidjes wou de motor toch starten, die buschauffeur had denk niet eens een rijbewijs want die leek ons verdacht jong. Na enkele stops om wat Peruanen te lossen en te laden zat de bus propvol, vol is vol kennen ze hier niet hoor! Allemaal doorschuiven, ondertussen nog wat verkopers de bus op, iemand mais kopen? Ijsje? Nee bedankt rij  alstublieft verder want we zitten ondertussen toch al anderhalf uur op de bus tussen nen hoop stank,( sorry aan die mensen maar wij als Europeanen zijn toch wel properder ). Ondertussen had ik een beetje kennis gemaakt met de personen die voor ons in de veel te kleine bus zaten. Ik liet het papiertje zien waar we moesten afstappen, nog 20 minuten zei ze. .... en inderdaad daar was het dan, de dierentuin! Inkom was 10 soles per persoon, dat wisten we al. We kregen een rondleiding van de gids. Nou ja die 10 dieren dat er zaten kenden we zelf ook wel hoor maar goed... Het stelde natuurlijk niet veel voor, wat wil je ook voor nog geen 3 euro. Nu moet ik wel zeggen, als je die condors misschien niet in de vrije natuur zou gezien hebben had het wel anders geweest. Maar dit, ja getrainde vogels die gewoon eens een keer boven je hoofd vliegen in een kooi is net wat anders. De lama's en alpaca's lopen vrij rond en daar mag je gewoon tussen lopen, het leek net een jeugdboerderij maar dan in Peru, niet met koeien en schapen maar met lama's, alpaca's en papegaaien. Wat zou het geweest zijn? 30 minuten? Misschien 40? Dat was het dan de zoo... nu de weg nog terug naar de villa vinden want een bushalte kennen ze niet op dit grondgebied. Gewoon wachten langs da kant van de weg tot er een bus, of wat er op lijkt voorbij komt gereden. De 2 de bus dat aankwam gereden zou hem worden, want de eerste bus stopte om bezoekers in het park af te zetten en zou daar blijven wachten op hun. De 2 de bus dus, een schoolbus, stap maar in zei de man... deze wad wel proper, stonk niet en er stond een muziekje op. 4 soles zei de man. Amai nog goedkoper, maar wat we niet wisten was dat deze bus ergens anders heen reed. Aiaiai, waar zijn we nu weer beland, no problemo, urubamba is een andere bus over stappen. Hupsakee, de volgende bus op, dit keer een minibusje, en zoals ik al zei vol is vol bestaat niet, dus met 25 zaten we al in het minibusje ,weliswaar stuk of 10 kinderen bij, maar dan nog. Die kinderen hier zijn zelfstandig, dat zie je bij ons de kinderen van die leeftijd niet doen denk ik. 7 jaar , 8 jaar misschien die jongste en hij pakt gewoon het busje naar huis, hier deruit zegt ie, 1 soles en 50 cent geeft hij af en doet zelfstandig de schuifdeur van de bus open en dicht. Na verloop van tijd kwamen we weer aan waar alles begon, spotgoedkoop dagje gehad, dus die tuktuk kon er ook nog wel af in plaats van die 20 minuten naar de villa te stappen. En zo kwam er weer een einde aan onze " rustdag "